Paris je t'aime, o soño francés

Paris Je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime

Non podo evitar recoñecer a miña debilidade pola cultura francesa, polo moito que valoran as artes, pola localización espacial onde deu comezo a revolución, onde a fraternidade se forxou, onde a liberdade e a igualdade eran sinónimos de soños. Un dos meus soños é ir a París. Outro sería poder retransmitir algunha boa nova dende alí, por exemplo que Sarkozy desaparece do mapa ou que Bin Laden está no Quartier Latin ou no Montmartre nalgunha cafetería tomando un caffé au lait...

Paris je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime...
Tópicos fóra... ¿qué amor nin que ostias? A cidade da luz... bahhh... todo tópicos e pamplinas...
Como dicía Margarita Ledo non se pode toma-la parte polo todo, nada de sinécdoques por favor.
E como se tomamos Andalucía para convertila en España, na España cañí do Franquismo, dos souvenirs do toureiro e as sevillanas, das castañuelas, da peineta...
por favor... máis sinécdoques non... fóra prexuízos e tópicos... por favor...
só quero un amor que me diga: Paris, je t'aime ao pé da Tour Eiffel e me bique apaixonadamente. Non pido tanto ¿non?