domingo, 4 de noviembre de 2007

Jockey full of bourbon ( jinete hasta los topes de Bourbon)

Hey little bird, fly away home
Your house is on fire, your children are alone

Hey little bird...

and the beat goes on...
and the beat goes on...

............................................................
Hay momentos que te gustaría estar tras una pantalla y gritar y sentirte John Wayne y empuñar un arma y disparar

Tigers also do a little act
when they know they're being checked out
but you are not being studied, not judged

so come on do your little dance for me
little dance forrrr mee

:O)
Hay letras que me alegran la vida
Hay música que me despierta
Hay voces que me empujan a explotar de gozo y regocijo jaja

Hay tigres en el salón... y eso, cuando menos, me hace sonreír

martes, 25 de septiembre de 2007

Gran hermano o la estupidez hecha reality




Y me pregunto yo... ¿cómo puede haber gente tan gili----- en el mundo?
Mejor dicho... ¿cómo puede haber gente que vea este tipo de programas?

En fin...
si ya lo decía Aznar...
España va bien...
y tanto que va...
vamos por la novena edición de uno de los programas más vistos de la televisión...
¿será el morbo?
¿será que es mucho más entretenido ver cómo comen estos animales a los documentales de la 2?
¿será que en España no se lee lo suficiente?

No sé... pero me parece que como esto siga así la cultura en España va a irse al traste...
HE DICHO

viernes, 21 de septiembre de 2007

How sweet, how slow, how warm.... how high I will gonna go???





Uno de los vídeos promocionales del nuevo trabajo de Marlango, The electrical Morning...

Tocan la canción Hold me tight en el pianao de Alicia
:O)

viernes, 31 de agosto de 2007

Ler o que che gustaría ter escrito

Entre versos de Lucía Aldao
a corda ténsase e xa non camiño con medo...

Entre liñas de Alba Cid
acariño as verbas que xurdiron nesa noite

Entre acordes, entre berros calados...

e multiplicar abrazos delongados
e xirar naquela noria enfermiza
e non parar de imaxinarte
e non deixar de... inspir-ARTE

Entre berros e acordes calados



Despois de ler Maio de mel ou lapa do ferrolán Xoán Xosé García... pasoume algo parecido que co libro de Diego Ameixeiras: Tres segundos de memoria...

Non sei vós...
pero a min tenme pasado xa varias veces, o de ler algo que me gustaría ter escrito...

e non deixar de Inspir-arte, de aspir-arte, de camiñ-arte

viernes, 20 de julio de 2007

Entrevista a Leonor Watling en el Reservado



La televisión de ARagón...
una entrevista increíble de 30 minutos...

Sin duda, dulce, cautivadora...
Fíjense en la teoría de Fobias compensadas... y en lo de Eye Contact...
xD

domingo, 24 de junio de 2007

Marlango o de como la sensualidad envuelve todo

Marlango es un grupo formado, inicialmente, por Leonor Watling y Alejandro Pelayo a los teclados. Más tarde entraría a formar parte del equipo, Óscar Ybarra, un trompetista cuyos referentes- como no podía ser de otra manera- son Chet Baker o Charlie Parker, entre otros muchos.

Leonor Watling eclipsa con su presencia al grupo, debido a su otra faceta, la de actriz. Leonor Ceballos Watling nació en Madrid, de padre gaditano y madre inglesa. Su sueño era ser bailarina- estudió Ballet la tira de años-, pero dicho sueño se vería truncado por una lesión de rodilla.
Desde siempre ha amado la música y como todo buen artista cree que las personas que tienen algo que contar al mundo escriben, cantan, hacen música, sueñan, actúan... De pequeña quería ser enfermera, arquitecto, profesora... la única profesión que aúna todas las profesiones es la de ser actriz... así que tras ver su sueño truncado como bailarina, tras hacer COU se matriculó en una escuela de interpretación. Con 15 años debutó en una peli, Jardines Colgantes de Pablo Llorca quien la llamaría años más tarde para sus dos pelis: Todas hieren y La espalda del mundo...
Leonor Watling fue musa de Isabel Coixet y de Pedro Almodóvar...
Leonor Watling hizo incursión en el cine francés con Mala leche- Mauvrais esprit
Leonor Watling es una diosa... -no puedo ser objetivo-
Leonor Watling empezó con marlango en el 98, pero ya llevaba años en grupos de Gospel y coros junto a su madre...
Leonor Watling estudió en Londres en el famoso Actor's Studio. Se costeó sus estudios- como todo aspirante a actor- siendo camarera.

Alejandro Pelayo nació en Santander. Tiene pasión por Radiohead y Mozart. Escribe genial. Claro, conciso y con pasión por la música. Su blog- Aprender a comportarse en público- lo podéis leer en la página oficial del grupo: www.marlango.net.

Óscar Ybarra nació en Manhattan- eterna ciudad de Woody Allen-en el mismo hospital en el que años después moriría John Lennon, la leyenda de los Beatles. Vivió en Hell's Kitchen y tras la muerte de su padre volvió a New Jersey. Luego se instaló en México D.F., donde estudió en el Conservatorio Nacional, pero la devaluación del peso oblió a él y a toda su familia a regresar a Estados Unidos, esta vez a Miami. Estudió con Jan Claude Missette, Víctor López (fundador de las Miami Sound machine), Arturo Sandoval...
Con seis años pidió una trompeta a Santa Claus... y su pasión por la trompeta nació el día en que su padre puso un disco del inolvidable Miles Davis. Participó en concursos de trompetas, ganando la mayor parte de ellos y a partir del año 1999 entró a formar parte de Marlango.
Leonor y Pelayo tenían ya esbozadas algunas canciones (Enjoy the ride, It's all right...) a piano y voz... un año después Ybarra metería el contrapunto fabuloso con su trompeta...
y así en 1999 Marlango empieza a tocar, a ensayar...

El progresivo reconocimiento de Leonor como actriz irá ayudando al grupo... que una vez que reconocen a Leonor Watling en las discográficas tendrán conseguido ya algo... Que apuesten por ella con más facilidad...

Y esto es Marlango...
en otoño sacarán su tercer disco... The electrical morning...
Uno de mis grupos favoritos... Pop-jazz le llaman algunos... ellos prefieren no etiquetarse...
La gente pide canciones en español... pero Leonor dice que lo que el cuerpo le pide es expresarse en inglés. Aún así Leonor se ha esforzado, pues en el nuevo disco podremos disfrutar de una canción de Marlango en español. Pelayo dice que no parece una canción de ellos. Extraño.


lunes, 18 de junio de 2007

El hijo de la novia o la genialidad del cine argentino




Emoción
Diálogos brillantes
y una historia inolvidable

Aunque la vida dure muchos años... mi abuelo dice que es corta

domingo, 10 de junio de 2007

Dirección olvido

Esta es la catedral de Ourense. Su Pórtico del Paraíso es copia del Pórtico de la Gloria de Santiago. O eso dicen. Yo nunca me lo he creido. El maestro Mateo en el siglo XII vino a Ourense a esculpir una obra simple. Empezó por el Paraíso y terminó en Santiago haciendo el de la Gloria.
La historia queda grabada como te la cuentan. Pero no quiere decir en absoluto que sea real y verídica, pues antes los libros de historia no hablaban de las dictaduras- por lo menos no de las de derechas-.
Me gusta la catedral de Santiago. Aunque me gusta más la de Ourense, porque desde que estoy en Lisboa me doy cuenta de que lo que tenemos hay que saberlo valorar. Así que hoy dedicaré éste, mi blog, a la catedral de Ourense... uno de los pilares de la ciudad otrora llena e iluminada por el oro.
El Puente, el Santo Cristo- ubicado en dicha catedral- al que le crece el cabello y las Burgas... que hierven y sanan. Viejos y no tan viejos que beben agua caliente... que creen en la autosugestión y que constatan los poderes curativos de un agua de ultratumba... la beben... la usan como bálsamo curativo... se bañan en ella... no digo que no tenga efectos curativos... pero el efecto placebo siempre ha ayudado mucho....
Lo dicho... Ourense... dirección olvido... para que no me olvides... te recordaré siempre... Ciudad de oro... para que nada nos una... que no nos ate nada como decía Sabina...
Echo de menos Ourense y echaré de menos Lisboa... qué dilema... volver a casa... no volver... qué dilema señores... y el Cristo que sigue allá colgado en la catedral con la cabellera sin cortar y continuamente creciendo- y las uñas-... (hasta Iker Jiménez habló de él y la revista Más allá... )

Santo Cristo nos coja confesados cuando lleguemos donde habita el olvido (ya tengo entrada para el concierto de Sabina y Serrat... qué contento estoy dios)

sábado, 26 de mayo de 2007

Bien, ya era hora de hablar de este gran compositor. Joaquín Sabina nació en la Salamanca andaluza, Jaén (palabras textuales de él mismo).
Intentó estudiar Filología Románica, y a sus padres no les gustó la idea de que su hijo abandonara la carrera en cuarto para dedicarse al duro mundillo de la música. Pero Sabina tenía estrella y algún día brillaría... y así, brilló hasta hoy día.
Joaquín Sabina tonteó con las drogas- como toda estrella que se precie-. Hedonista por naturaleza, jugó fuerte con la cocaína- y lo que no se cuenta, jejej- y se encontró con una rubia platino, pero esta vez en un hospital. Sabía que era demasiado tarde, princesa. Sus primeros pinitos los hizo en bares de Madrid acompañado de Javier Krahe y Alberto Pérez, dos grandes cantautores y humoristas...

Pero, el futuro comercial de Sabina le depararía el reconocimiento sempiterno al contrario de sus dos ex compañeros que si bien tuvieron éxito y una carrera dilatada, no alcanzaron la fama de Sabina.
Joaquinito hizo dúos con la Chavelita VArgas... lo cual potenció su melancolía y las juergas que ambos compartieron.
Mientras Joaquín sufría un infarto cerebral... Chavela Vargas casi la palma también, pero ésta por coquetear con el alcohol, más que coquetear abuso extremo... pues para ella el tequila era como agua y bajaba por su ronca garganta con una inusitada facilidad.
Sabina es más de Ginebra y de canutos XDD
Sabina es un poeta... de los que ya no quedan hoy en día...
su voz rasgada por el tabaco y el Gin hacen de él un bohemio empedernido, frente a la voz afeminada que tenía en sus comienzos y con la cual no se comía un colín...

Como el buen vino, su voz ganó con los años... y a pesar de no saber cantar... emociona... algo que se agradece en los tiempos que corren con Corazones latinos en tirabuzones y Reggaetones machistas que vituperan la figura y el papel de la mujer...

"vivo en el número 7
calle melancolía"

martes, 15 de mayo de 2007

Tributo a Tom Waits- You can never hold back spring





Mis comentarios están demás ante estas imágenes.
Con todos ustedes DIOS

lunes, 7 de mayo de 2007

Mi vida sin mí




Tierna
Conmovedora
Fantástica
y aún encima Leonor Watling en un mini-papel :D

"Nadie es normal"

sábado, 5 de mayo de 2007

Feliz día de la madre!!!!!




Hoy te dedico mi blog...
PORQUE MADRE NO HAY MÁS QUE UNA

jueves, 3 de mayo de 2007

Le fabuleux destin d'Amélie Poulain




Me gustan las películas que se te quedan dentro y no te dejan, no te abandonan.
Amélie no me dejará nunca. Ni ella, ni la banda sonora.

miércoles, 25 de abril de 2007

Isabel Coixet o el arte de las emociones visuales

Isabel Coixet me emociona en imágenes. Elige las bandas sonoras de una forma especial, que hacen que la intensidad de lo que ya sientes con esas imágenes, se multiplique por cuatro.
La primera película que vi de ella fue: Mi vida sin mí... pero la realizadora catalana que más éxitos está cosechando en estos momentos- ya ha empezado el rodaje de su primer film en Hollywood, "Elegy", superproducción en la que tendrá a sus órdenes a la actriz madrileña más reputada actualmente: Penélope Cruz- lleva haciendo cine desde finales de los 80, siempre con un lenguaje narrativo propio y un estilo singular típico del cine de autor. Más tarde vi una peli de los 90, "A los que aman". He de decir que no soporto los films de carácter histórico, ambientados en otras épocas. Sin embargo, esta historia - al contrario que, por ejemplo, El perro del hortelano,- rompe moldes tanto en sus imágenes como en lo que cuenta... una historia dedicada a los que aman, independientemente de la época... si bien es cierto que el amor ya no es lo que era...
o sí??
No lo sé...
También me acerqué a "La vida secreta de las palabras" en un acto de fe y confianza tras haber visto "Mi vida sin mí", una historia con la que lloré pero que, al contrario de lo que pueda parecer me dejó un buen sabor de boca. Un lindo guión, con personajes definidos y ganas de vivir... una historia de universos paralelos... en los que una chica que sabe que se va a morir de cáncer, vive los últimos momentos de su vida con fuerza, pasión y miedo... no le cuenta nada a los suyos... graba cintas... se imagina cómo será su vida tras su muerte... prueba otro amor... otras relaciones sexuales... bebe... fuma... come lo que le da la gana... y hasta le busca madre a sus niñitas de once y ocho años...
La vida secreta de las palabras me gustó también aunque he de reconocer que Mi vida sin mí la supera, tanto por el tema como por la carga emocional que conlleva... Es que soy un sentimentaloide esquifoide...
Isabel Coixet es una de esas personas que de pequeña se sintió un bicho raro. Normal. La mayoría de la gente no se imaginaría que estudiaba, convivía, interactuaba con un pequeño genio que daría guerra cuando creciera. Y así fue. Y así está siendo. Mi directora preferida- no es muy difícil, teniendo en cuenta que pocas más hay, pero aún así tiene su mérito porque desbanca a algún que otro director demostrando una vez más que el sexo no importa a la hora de ser eficiente en el trabajo- hizo una lista con motivo del programa de la 2, Carta Blanca de lo que le gustaba y lo que no... en realidad era un vídeo de presentación... pero como no puedo subirlo- sería muchísimo mejor ver imágenes con su propia voz de fondo- os dejo esta fantástica lista:

No me gusta el regaliz- a mí tp-
No me gusta el ajo- a mí sí-
No me gustan las mujeres con los labios recauchutados- a mí tp-
No me gustan las reuniones- depende-
No me gusta despedirme con un beso fuerte pero sí un besito- nunca lo había pensado...
Orlando Bloom tampoco me gusta- bueno... como actor tp lo había pensado nunca-
Los móviles con colgantitos nada- tb coincido en esta-
Las uñas largas- a mi hermano tp-
Las películas con Jennifer Aniston- a mí tp, me recuerda continuamente a Friends-
Los vestuarios de los gimnasios- vuelvo a coincidir-
El calor- medio medio-
El vino rosado- totalmente de acuerdo, donde esté el blanco-
La música country- jajaja, no rompas más mi pobre corazón, vuelvo a coincidir nuevamente-
Los ángeles tampoco- nunca he estado, pero por lo que cuentan, demasiado glamour para mi gusto-

Me gusta Islandia, nunca he estado pero voy a estar- pues a mí tb pero no sé si estaré...-
Me gusta el queso- depende el tipo-
Me gustan los kleenex- a mí los de olores-
Me gustan las farmacias- a mí no-
Las parafarmacias- estas sí-
Me gusta Johnny Depp- Eduardo Manos Tijeras, nueva coincidencia-
Me gusta mucho Roma- y a mí, no te jode-
Me gusta muchísimo París y Nueva york- sí, sí, sí... quiero estarrrrrrrr-
Me gustan los ríos- a quién no?-
Me gustan los lagos- mmmm... me gustaría ver alguno-
Me gustan los árboles gigantes, bueno y los pequeños tb me gustan- vaya, otra coincidencia-
Me gusta leer- y a mí me flipa, me obnubila-
Me gustan las piscinas vacías- nunca lo había pensado tp-
Me gusta leer al lado de una piscina vacía- buena idea!!!-
Me gusta la mermelada de tomate- uy, no gracias, esta no-
La tarta de manza caliente con helado- vaya mezclas...-
Me gusta el curry- primero habría de probarlo no?-
Me gustan las sopas con cilandro- lo dicho más arriba, aunque he conocido a los cilandros en Lisboa jejeje-
Me gusta el fuet- menos mal, ya pensé que no volvería a coincidir con Isabel-
Me gusta John Irving- no he tenido el placer de leer nada de él-
Me gusta Angels Barda- esta tía es una auténtica cultureta...-
Me gusta Sigourney Weaver en alien que es la mujer que me gustaría ser y nunca seré- esta tía es un crack!!!!-
Me gusta el chándal amarillo de Uma Thurman- a mí tb me gusta-
Me gustan las películas que se te quedan dentro y no te dejan nunca- me pasó con Mi vida sin mí-
Me gustan las anchoas- bueno... no son mi manjar preferido-

En definitiva, que entre las pocas coincidencias y muchas no coincidencias y las cosas que nunca se me habrían pasado por la cabeza llego a una conclusión:
esta tía es dios, y se acabó (bueno ella y Woody Allen claro está)...







martes, 17 de abril de 2007

Jeanne Moreau, impecable cantando Le tourbillon de la vie




Esta escena pertence ao filme francés Jules et Jim, de François Truffaut.
Clásico do cinema francés, da nouvelle vague.
Inesquencible Os catrocentos golpes... imprescindible.

jueves, 12 de abril de 2007

Lorca, un poeta en Nueva York

Chavela Vargas decía, cuando le preguntaron qué se sentía al visitar la casa de García Lorca, que era como acariciar un sueño, tener una esperanza en la mano. Bonita definición. También añadía la grande Chavelita que si hubiera un García Lorca en cada casa y una casa en cada Lorca el mundo sería divino: en vez de fusiles, poesía en una época en la que la paz parece imposible...
Chavela entendía mejor que nadie a Lorca, aún sin conocerlo físicamente. Chavela las pasó putas en su juventud, fue la pionera en México en usar pantalones... también fue una de las primeras que amó a Frida Kahlo... una más en el triángulo Frida-Trotski-Rivera.
Chavela sufrió el rechazo desde niña... simplemente por cantar rancheras y llevar el pelo corto. El machismo imperante la marginó, al igual que marginaron a Lorca llevándolo al paredón como forma de apagar su sensibilidad... ¿Realmente creyó Franco que Lorca pasaría a la historia una vez muerto? ¿Acaso no conocía el dicho aquel de que "las ideas nunca mueren"?

Sus ideas eran dulces. Dulces sentimientos. Sensibilidad que le costaría la vida. Lorca murió físicamente pero como decía Chavelita Federico está en todo lo hermoso del mundo, en cada cosa que ocurre, una flor que nace, ahí está Federico.
¿Quién dijo que Federico había muerto?

VUELTA DE PASEO

Asesinado por el cielo,

entre las formas que van hacia la sierpe

y las formas que buscan el cristal,

dejaré crecer mis cabellos.

Con el árbol de muñones que no canta

y el niño con el blanco rostro de huevo.

Con los animalitos de cabeza rota

y el agua harapienta de los pies secos.

Con todo lo que tiene cansancio sordomudo

y mariposa ahogada en el tintero.

Tropezando con mi rostro distinto de cada día.

¡Asesinado por el cielo!

1910

sábado, 7 de abril de 2007

El camarote de los hermanos Marx




Sin comentarios. Confusión, caos. Está claro que donde caben dos, caben tres (sic).

lunes, 26 de marzo de 2007

El gato callejero

Un gato es una criatura viviente en torno la cual gira la vida de la familia... lo alimentan como si creyeran que no tiene cerebro para hacerlo por sí mismo. Merodea de noche por las calles y recibe zapatos que le lanzan cuando maúlla.

Stephen Dando
"Los gatos- y otros amigos mimosos-"


Me encantan los gatos... sobre todo cuando ronronean...
Me encanta cuando se estiran sobre la alfombra del salón. Sonrío si me clavan las uñas en la pernera del pantalón. No puedo evitar besarles, abrazarlos y estrujarlos.
Es increíble su mirada, sus gestos... Los gatos callejeros huyen del ser humano. Me gusta su independencia. No son sumisos, a diferencia del perro eterno amigo fiel del hombre. Una amiga mía dice que no soporta los gatos por ser tan estúpidamente egoístas. ¿Acaso no es más egoista el ser humano que colecciona mascotas por miedo a la soledad? ¿Acaso no es más triste tener un perro sólo para uso propio y autosatisfacción?
Los perros son sacados por sus dueños a pasear. Los gatos salen cuando les da la gana. Son libres. Los gatos callejeros son el claro ejemplo de luchadores. Se podría decir que llevan una vida de perros, aunque suene a paradoja, es así.

Siempre me han fascinado los ojos de los gatos negros que se cruzan en mi camino. No soy supersticioso. A veces se me pasa por la cabeza la mala suerte... pero me doy cuenta de que nunca he sido supersticioso y me digo: Mierda!!!! Cómo me gustaría ser supersticioso para echar a correr nada más ver un gato negro o evitar pasar por debajo de alguna escalera!!!!
Cómo me gustaría que no me gustaran tanto los felinos... pero así es la vida... gatos que tienen vida de perros...
Gatos callejeros, independientes y con siete vidas renovables... ¿No les da un poco, sólo un poco, de envidia este dócil y a la vez agresivo animal?

miércoles, 21 de marzo de 2007

"Sinto. Esfrio febre. Sou eu"



"Toda a vida na alma humana é o movimento na penumbra.
Vivemos, num lusco-fusco da consciência, nunca certos com o que somos, com o que nos supomos ser.
Cada um tem a sua vaidade, e a vaidade de cada um é o esquecemento de que há outros com alma igual. A minha vaidade são algumas páginas, uns trechos, certas dúvidas.
A solidão desola-me, a companhia oprime-me. A presença doutra pessoa descaminha-me os pensamentos, sonho a sua presença com uma distracção especial, que toda a minha atenção analítica não consegue definir.
Devaneio entre Cascais e Lisboa. Pedi tão pouco à vida e o tão pouco a vida me negou.
Nos nunca nos realizamos. Somos dois abismos- um poço fitando o céu.
O isolamento talhou-me à sua imagem e semelhança"
Fernado Pessoa, muito obrigado pelas palavras esguias e sensíveis que me fizeram compreender melhor o português, pelo isolamento de uma alma triste e decadente... porque estás a ser o meu mestre, porque por causa tua não posso esquecer que sou um privilegiado por vivir durante uns meses na cidade onde morou a tua alma bohemia. Os meus mais sinceros cumprimentos.

lunes, 19 de marzo de 2007

"Metamorfoseando" un clásico da pintura

Cando falamos da técnica do sfumato, falamos de Leonardo, falamos da Mona Lisa. Cando falamos de ámbolos dous referímonos a esa época onde o home se vira o centro do universo. Cando nos referimos ao Renacemento, é inevitábel non ollar esta obra de arte. Actualmente atópase no Louvre en París. Outra razón máis pola cal visitar esta célebre capital.

Pero... ¿qué pasaría se a cara pouco feminina da Gioconda fose "metamorfoseada" por outro artista?
¿quén non viu os carteis, feitos polos estudantes de Arte, da Mona Lisa con bigotes e demais trazos a rotulador para protestar pola iniciativa do Goberno de acabar coa carreira uníndoa a Historia e Xeografía?

Se os verdadeiros artistas levantaran a cabeza... e viran no que se está a converter este mundo.... Mellor non pensar. Agora vénme á cabeza a frase que Kiko da Silva dixo o ano pasado con motivo da entrevista que nos concedeu na facultade de Ciencias da Comunicación: "os profesores de arte crense máis artistas do que son".
Días despois, unha rapaza que está a estudar Belas ARtes corroboraba a dita frase con coñecimento de causa, claro está.
A arte é relativa...
A arte é subxectiva...
A arte é útil aínda que haxa xente que non o vexa así...
A arte de Dalí é irrepetible--- lástima que fose un fascista, e que adicara cadros a Hitler, lástima-
A arte non ten nada que ver coa personalidade, coa bondade ou maldade...
A arte é útil... repito... metamorfoseando un clásico da pintura vese claramente que a arte evoluciona, que os artistas fican na memoria da xente, que a estética sobreponse á morte, o Eros ao Thánatos...
un cadro, dúas vidas... Gioconda e Dalí unidos nunha metamorfosis de Surrealismo renacentista

jueves, 15 de marzo de 2007

Feminismo maoísta ou de cando o rock se xunta co ballet




Xulguen vostedes mesmos...
nunca vira unha canción de rock bailada ao ritmo da danza clásica...
de tódolos xeitos non deixa de ser un vídeo de propaganda política do Movemento Maoísta INternacional.

lunes, 12 de marzo de 2007

"Cando a Iugoslavia desapareceu fíxenme invisíbel"


E aquí está outro xenio. Se na anterior entrada falaba do neurótico por excelencia, agora falarei deste mestre do humor negro, que tan ben retrata aos ciganos do leste. Nos seus filmes pódese ver unha cultura, un xeito de ve-la vida totalmente diferente a nós. Para min fai documentais de ficción dun xeito que é para quitarse o sombreiro. Chapeau!!!

Para aqueles que aínda non o recoñeceran ou non saiban quen é este homiño de puro en boca, nada máis e nada menos que Emir Kusturica, o rei das comedias xitanas...

Pelis que lles recomendo: La vida es un milagro, El tiempo de los gitanos, Gato negro gato blanco, Underground... Vamos... que tedes onde escoller... jejejeje.... ten un estilo propio como Almodóvar ou Kieslowski ( o da triloxía Azul, Branco e Vermello)... vamos que é cinema de autor...
ahhhh esquecíame: Arizona Dream con Johnny Depp á cabeza é un filme tamén moi interesante e recomendable... feito en Estados Unidos con algo máis de presuposto do que acostuma este director...
Outro día... máis informacións e máis imaxes deste cineasta bosnio que opina que "cando os europeos trouxemos o móvil non significou nada, mais cando son os xitanos os que collen o teléfono é unha auténtica festa".


sábado, 10 de marzo de 2007

Woody Allen ou a neura en estado puro

Outro dos meus ídolos. Woody Allen. A súa dose de inxenio fai que os meus días se prolonguen. Annie Hall é un clásico que fai que me plantee cousas e que me dá forzas para continuar a camiñar por estes camiños, por este mundo de merda.
Manhattan é incríbel. Todos sabemos o moito que significa para el. E é que New York ten o seu encanto, aínda que estea en yanquilandia...
Non só as súas películas. El mesmo é un grande personaxe. Un paranoico, un freakie en definitiva. Pero se tódolos freakies foran coma el... o mundo iría un pouquiño mellor non si?

Que conste que estou enfadado con este pequeno gran xenio por escoller a Penélope Cruz para a súa próxima peli que rodará en Barcelona... había outras candidatas mellores. Os que me coñecen xa saben cal sería a actriz adecuada para o papel ;)
Ademais de ser un excelente guionista, realizador e actor; Allen é músico e cultiva a literatura. Entre os seus libros máis coñecidos destacan: Cómo acabar de una vez por todas con la cultura, Sin plumas e Perfiles. En teatro escribiu No te bebas el agua, El séptimo sello, La bombilla que flota, Aspirina para dos, Muerte y Dios (ambos dentro del libro Sin plumas).
Sin duda será lo próximo que haga, hojear todos estos libros...
Entre as frases máis memorables de Allen están as seguintes:
El sexo es lo más divertido que he hecho sin sonreír-- qué razón ten!!!!
Soy lo suficientemente feo y lo suficientemente bajo como para triunfar por mí mismo
Hay dos tipos de personas: los buenos y los malos. Los buenos duermen bien, pero los malos parece que se lo pasan mejor cuando están despiertos.
Me gusta leer pornografía en Braille
Para ti, soy ateo. Para Dios, la fiel oposición.
Tú usas el sexo para expresar cualquier emoción menos amor

Eu fico sen palabras... Woody... qué grande sería ter unha conversa de bar contigo un xoves pola noite... ¿Paréceche se quedamos nun bar de Chinatown ou pásaste polo Torgal en Ourense? Se vés que non che dá tempo vémonos en Santiago...
Sen palabras. Teño dito. Woody Allen, o meu neurótico favorito.

martes, 6 de marzo de 2007

Paris je t'aime, o soño francés

Paris Je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime
Non podo evitar recoñecer a miña debilidade pola cultura francesa, polo moito que valoran as artes, pola localización espacial onde deu comezo a revolución, onde a fraternidade se forxou, onde a liberdade e a igualdade eran sinónimos de soños. Un dos meus soños é ir a París. Outro sería poder retransmitir algunha boa nova dende alí, por exemplo que Sarkozy desaparece do mapa ou que Bin Laden está no Quartier Latin ou no Montmartre nalgunha cafetería tomando un caffé au lait...

Paris je t'aime Paris je t'aime Paris je t'aime...
Tópicos fóra... ¿qué amor nin que ostias? A cidade da luz... bahhh... todo tópicos e pamplinas...
Como dicía Margarita Ledo non se pode toma-la parte polo todo, nada de sinécdoques por favor.
E como se tomamos Andalucía para convertila en España, na España cañí do Franquismo, dos souvenirs do toureiro e as sevillanas, das castañuelas, da peineta...
por favor... máis sinécdoques non... fóra prexuízos e tópicos... por favor...
só quero un amor que me diga: Paris, je t'aime ao pé da Tour Eiffel e me bique apaixonadamente. Non pido tanto ¿non?

"Vive deprisa, muere joven y deja un cadáver bonito"


Outro dos mitos hollywoodenses por excelencia. Parece que os que falecen cedo conseguen ficar no acerbo popular sen problemas. Só rodou unhas cinco películas e sen embargo alcanzou a fama de Marlon Brando.
Un galán na pantalla e na vida real, un rebelde sen causa, un xigante, un auténtico ligón dos que xa non quedan. James Dean foi e será unha estrela do cinema e da prensa máis amarilla, se cabe, polo paso do tempo.
Foron moitos os que aseguraron ter unha relación especial con el. É gracioso ver na internet que até estivo con Sara Montiel. Nalgunha páxina atopei metáforas do estilo "probou ámbolos lados do banquete sexual". Sí. A súa bisexualidade nunca se aclarará nin demostrará. Eu non sei se era bisexual ou non. O que sí se pode constatar é que todos os seus biógrafos falan dos seus affaires con homes, do complicado que era naquel tempo saír invicto dos xulgados da ortodoxia de Hollywood. E James Dean foi todo, menos ortodoxo. A imaxe que tiña era dun auténtico festas, amante da vida alocada que lle gustaba probar de todo, a velocidade, o ritmo frenético da vida, o vertixinoso coqueteo coa morte... A frase que da título a esta entrada non sei eu se a diría completamente en serio. Foi polémica. E aínda máis unha vez que o seu lindo cadáver repousaba nun cadaleito frustrando así o soño Hollywoodense de ver envellecer a un dos grandes...
Moitos din que se encasillou no papel de rebelde, de adolescente... e a verdade é que non lle deu tempo a facer outros papeis... ¿cómo queren que non se encasillara se morreu con tan só 24 anos? ¿que lle piden a un actor que evoluciona na memoria da xente, que envellece virtualmente nunha sala de hospital?

lunes, 5 de marzo de 2007

Glamour made in Hollywood

sen darme conta estaba aquí, con dous blogs entre olladas cansas e cabelos pegañentos de anxo. Sen a penas me decatar as pestanas ían cedendo e Marilyn xa non sorría como antano. No 1955 a Monroe era aficionada á literatura, ou polo menos iso demostran fotos nas que sae co libro de James Joyce na man, o Ulises. Neste ano, Marilyn namoraba cun dos literatos máis prezados de norteamérica: Arthur Miller. Cecais de aí, esa paixón. "Hay hombres que no suben después de caer". E mulleres, pois Norma Jean Mortensen nunca se erguería desa sobredose, nunca superaría a depresión de te-lo todo no ámbito do espectáculo e non ter nada a nivel afectivo. O seu riso en escena contrastaba coa súa vida privada na máis profunda das melancolías que alguén poida ter...
Andy Warhol resaltou os seus trazos en cores como fixo con outras personaxes públicas como Jackie Kennedy, Jonh Lennon ou o imparable líder daquel mítico Satisfaction, Mick Jagger.
Marilyn non precisaba de retoques. Nunca foi feliz. A súa vida foi tan desgraciada que os retoques non servirían máis que para resaltar a imperfecta perfección que case rozaba a diva de Ellos las prefieren rubias.. non sei qué che diga... a ela non lle gustaba moito que a catalogasen como unha actriz de curvas sinuosas e intempestivas... ela non quería destacar polo corpo ou a beleza... senón polas súas dotes... e se non o conseguiu en vida... o mito Marilyn medra a marchas forzadas... como o mito James Dean ou o movimento do 68...
Vida desgraciada, diñeiro, filmes, imaxes públicas da Marilyn actriz- finxindo unha ledicia que no fondo do seu corazón nunca existiu-, amores turbios e descontrolados, coqueteo con drogas... morbo... intrigas sexuais... PLAYBOY... Mito Marilyn...
Andy Warhol tentou que a súa imaxe aséptica e melancólica non se reflexara neste cadro, mais foi inútil... NINGUÉN PODE OCULTAR A MELANCOLÍA DUNHA ALMA (sexa actriz ou pintor)
os mitos nunca morren ou si???